لازم است براى این‌که روحیه‌ى برادران ما را در جبهه‌ى جنگ بدانید من وصیتنامه‌ى یک افسر جوان را که چند روز قبل شهید شده است براى شما بخوانم. کوتاه، پرمغز، حاکى از بصیرت. شهید ما، سروان آشورى است، مستقر در پادگان دشت‌آزادگان. وصیتنامه‌اش این است

«به نام حىّ قیوم مهربان لایزال. آفتاب عمر چه زود غروب مى‌کند. آن گاه تقدیر این چنین باشد و خدا خواهد که انسانى دنیا را وداع گوید. اما چه زیباست که این تقدیر به نظافت قلب مهربان مادرى باشد که فرزند دلبندش را در آغوش گیرد و این تناسب میسّر نباشد مگر با شهادت در راه اللَّه و مکتب و وطن، کاش تقدیرم چنین باشد» و این آرزو برآورده شد. «کاش تقدیرم چنین باشد، مرگ با افتخارى را که بارها به آن نزدیک شده‌ام ولى نصیبم نشده است، شاید لایق شهید بودن نیستم زیرا که شهید مقامى بالا و والا را دارد و من فردى گناهکار و خوارم. اینک که با یاد خدا به جبهه مى‌روم، نه براى انتقام، بلکه به منظور احیاى دینم و تداوم انقلابم پاى در چکمه مى‌کنم و خدا را به یارى مى‌طلبم و از او مى‌خواهم که هدایتم کند به آن سو و آن راه که خود صلاح مى‌داند و هدفم خدا، مکتبم اسلام و مرادم روح‌اللَّه است. هر قدمى که بردارم و هر گلوله‌یى که شلیک کنم و قلب دشمن را هدف سازم، به یاد خدا باشم و براى هر گلوله‌اى که به تنم خورد به یاد خدا تحمل کنم و دردش را، زجرش را که شیرین‌تر از عسل است. خدانگهدار. مسعود آشورى»

این، روحیه‌ى سرباز ماست، این روحیه‌ى افسر جوان ماست. همه‌ى رزمندگانى که در خط مقدم جبهه مى‌جنگند، کم و بیش چنین روحیه‌اى دارند، این چیز توصیف‌ناپذیرى است. در جنگ ارزش واقعى و سرنوشت واقعى را این معین مى‌کند.