اگر چه در حوادث انقلاب، شگفتیهاى بى‌نظیر کم نیست و از آغاز نهضت بزرگ ملت ایران – که به انقلاب اسلامى منتهى شد – تا پیروزى انقلاب و از پیروزى انقلاب تا امروز، در طول دوران مبارزه و انقلاب، حوادث شگفت‌انگیز و بى‌نظیر یکى پس از دیگرى چشم و دل را به خود متوجه مى‌کند؛ اما در میان این حوادث شگفت‌انگیز، مسئله‌ى شهید یک ویژگى استثنائى دارد.

هر آنچه که مربوط به وجود نورانى شهید است، شگفتى است. انگیزه‌ى او براى حرکت به سمت جهاد – که در دنیاى مادى و در میان این همه انگیزه‌ى رنگارنگ جذاب، یک جوانى برخیزد، قیامِ للَّه کند و به سمت میدان مجاهدت حرکت بکند – این خود یک شگفتى است؛ پس از آن، تلاش او، در معرض خطر قرار دادن خود در میدانهاى نبرد، کارهاى برجسته‌ى او در میدانها، شجاعتها و شهامتهائى که هر سطرى از آن مى‌تواند یک سرمشق ماندگار و نورانى باشد هم یک شگفتى است؛ و پس از آن رسیدن به شوق وافر و کنار رفتن پرده‌ها و حجابهاى مادى و دیدن چهره‌ى معشوق و محبوب – که در حرکات شهدا، در حرفهاى شهدا و در روزهاى نزدیک به شهادت، همیشه جلوه‌گر بود و نقلهاى فراوانى در این زمینه هست – این هم یکى از شگفتیهاست. در میان همین شهداى عزیز شما شیرازیها و فارسى‌ها، در یک وصیت‌نامه‌اى خواندم که شهید مى‌گوید: من بیقرارم، بیقرارم! آتشى در دل من است که مرا بى‌تاب کرده است؛ به هیچ چیز دیگر آرامش پیدا نمى‌کنم مگر به لقاء تو؛ اى خداى محبوبِ عزیز! این سخن یک جوان است! این همان چیزى است که یک سالک و یک عارف، بعد از سالها مجاهدت و سالها ریاضت ممکن است به آن‌جا برسد؛ اما یک جوان نوخاسته، در میدان نبرد و در میدان جهاد آن‌چنان مشمول تفضل الهى قرار مى‌گیرد که این ره صد ساله را یکشبه مى‌پیماید و این احساس بى‌قرارى و شوق، از سوى پروردگار پاسخ مناسب مى‌یابد. خود این شوق هم لطف خدا و جاذبه‌ى حضرت حق متعال است. این شگفتى بزرگى است.

و بعد خون شهید است. خانواده‌ى شهید، مادر شهید، پدر شهید، همسر و فرزندان شهید، برادران و خواهران و نزدیکان و دوستان شهید – که اگر این جوان با مرگ معمولى از دنیا رفته بود، اینها گریبان پاره مى‌کردند و صبر نمى‌کردند – در مقابل خون این شهید، آن‌چنان صبر و متانت و آرامش و استقامتى نشان مى‌دادند که انسان متحیر مى‌ماند. مادر دو شهید به من گفت: من بچه‌هایم را خودم دفن کردم، در خاک گذاشتم و دستم نلرزید! پدر چند شهید گفت: اگر چند برابر اینها من بچه داشتم، حاضر بودم آنها را در راه خدا بدهم! این چه عنصرى است؟ این چه جوهرى است؟ این چه برق درخشنده‌اى است که خدا در دل حادثه‌ى شهادت قرار داده است که این‌جور دنیاى تاریک را روشن مى‌کند؟ هشت سال ملت ایران با این برق درخشان در دل مرد و زن خود، همراه بود. و خدا دستگیرى کرد؛ خدا کمک کرد.

شهدا پیشرو و پیشگام بودند و سنگر دوم، خانواده‌هاى شهیدان و دیگر ایثارگران. رفتند جلو، مانعها را از سر راه برداشتند و توانستند یک ملتى را که چند قرن او را به بى‌حالى و تسلیم در مقابل زورگویان عادت داده بودند، تبدیل کنند به این ملت بانشاط، سرافراز، پرافتخار و با عزم و اراده‌ى مستحکم و راسخ. این کار را شهداى ما کردند؛ این کار را رزمندگان ما کردند؛ این کار را جانبازان ما کردند؛ این کار را استقامت آزادگان ما در زندانهاى دشمن کرد؛ این کار را شما خانواده‌هاى شهدا کردید. حق شما بر گردن ایران و ایرانى تا ابد باقى است و تاریخ ایران باید نسبت به خانواده‌ى شهدا، حق‌گذارى کند.

عزیزان! اگر شهیدان عزیزند – که عزیزترینند – اگر براى ما گرامیند – که گرامى‌ترینند – گرامیداشت آنها به معناى این است که ما راهشان را ادامه بدهیم و اهدافشان را دنبال کنیم. دنبال کردن راه آنها یعنى بایستى اهداف جمهورى اسلامى و ارزشهاى اسلامى – این پایه‌هاى مستحکم و این شاخصهاى نمایان که مى‌تواند این ملت را به اوج افتخار دنیوى و اخروى برساند – در نظر داشته باشیم و دنبال کنیم. زن و مرد در این جهت یکسانند؛ پسران و دختران شهید، برادران و خواهران شهید و آنهائى که نسبتى با شهید دارند در این جهت یکسانند. هر چه به شهید نزدیکترید، افتخارتان بیشتر و مسئولیت‌تان سنگین‌تر است. کشور مال شماست؛ کشور مال جوانهاست؛ آینده مال شماست. آنهائى که رفتند، رفتند و راهها را گشودند؛ من و شما که ماندیم باید از این راههاى گشوده حرکت کنیم و پیش برویم. والّا اگر آنها راه را باز کنند و ما بنشینیم و دست روى دست بگذاریم و تماشا کنیم، این قدرنشناسى و نمک‌نشناسى است. نمک‌شناسىِ در قبال شهدا این است که وقتى آنها راه را باز کردند، ما از این راه حرکت کنیم و پیش برویم. این امروز وظیفه‌ى ماست و ملت ایران این وظیفه را انجام مى‌دهد و مسئولین کشور بحمداللَّه به این وظیفه متعهد و پایبندند و شعارهاى اسلامى و مبانى و اصول اسلامى براى آنها اصلى‌ترین پرچمها و شعارهاست. ان‌شاءاللَّه این ملت با این عزم، با این روحیه، با این جوان و با این مشعلهاى درخشانى که از خون شهیدان برافروخته‌شده و فضا را روشن کرده، خواهد توانست به بلندترین و دورترین آرزوهاى خودش برسد.

پروردگارا! رحمت و مغفرت خود را بر شهیدان نازل کن. پروردگارا! رحمت و لطف و فضل خود را بر خاندان شهیدان نازل کن. پروردگارا! ما را با شهیدان محشور کن. پروردگارا! مرگ ما را جز به شهادت در راه خودت قرار مده. پروردگارا! دعاى امام بزرگوار، دعاى شهیدان، دعاى شهید دستغیب و برتر و بالاتر از همه دعاى حضرت ولى‌عصر (ارواحنا فداه) را شامل حال ما بگردان.

برگرفته از : بیانات مقام معظم رهبری در دیدار جانبازان و ایثارگران و خانواده‌هاى شهداى استان فارس – ۱۳۸۷/۰۲/۱۳

منبع : www.khamenei.ir