خدایا! بارالها! پروردگارا! معبودا! من آنقدر ضعیفم که تحمل درد از دست دادن پاهایم را ندارم پس چگونه تحمل عذاب تو را می توانم بکنم. خدایا مرا ببخش، از گناهانم درگذر. تو کریم و رحیم هستی.

خدایا! آیا می‌شود های و هوی را ببینم. آه چه غوغایی! حسین به پیشواز یارانش آمده چه صحنه‌ای! فرشتگان ندا دهند که همرزمان ابراهیم(ع) همراهان موسی(ع)، همدستان عیسی(ع)، همکیشان محمد(ص)، همسنگران علی(ع)، همفکران حسین(ع)، هم‌گامان خمینی از سنگر کربلا آمده‌اند.

چه شکوهی! خدایا! به محمد(ص) بگو که پیروانش حماسه آفریدند، به علی(ع) بگو که شیعیانش قیامت به پا کردند و به حسین(ع) بگو که خونش همچنان می‌جوشد. بگو از آن خون‌ها سروها رویید. ظالمان سروها را بریدند اما باز هم سروها روییدند.

خدایا! می‌دانی که چه می‌کشم. پنداری که چون  شمع ذوب می‌شوم. ما از مردن نمی‌هراسیم. اما می‌ترسیم بعد از ما  ایمان را سر ببرند و اگر بسوزیم هم که روشنایی می‌رود و جای خود را دوباره به شب می‌سپارد. پس چه باید کرد؟ از یک سو باید بمانیم تا شهید آینده شویم و از دیگر سو باید شهید شویم تا آینده بماند. هم باید امروز شهید شویم تا فردا بماند و هم باید بمانیم تا فردا شهید نشود، عجب دردی! چه می‌شد امروز شهید می‌شدیم و فردا زنده می‌شدیم تا دوباره شهید شویم.

خدایا! من ضعیف و ناتوان دوست دارم چشمهای‌م را در اوج دردش از حلقه در بُستان درآورد و دستانم را در تنگه چزابه قطع کند، پاهایم را در خونین شهر از بدن جدا سازد و قلبم را در سوسنگرد آماج رگبارهایش کند و سرم را در شلمچه از تن جدا نماید تا کمال فشار و آزار دشمنان را ببینند که اگرچه چشم‌ها و دست‌ها و پاها و قلب و سینه و سر از من گرفته‌اند اما یک چیز را نتوانستند که بگیرند ایمان و هدفم را!           شهید مسلم اخلی

منبع : پایگاه اطلاع رسانی ایثار و شهادت نوید شاهد